 |
 |
 |
 | ||
 |
 |
| WIERSZE Z SZUFLAD |
| WIERSZE Z TURNIEJU |
| WIERSZE Z SALONIKU |
 |
  Mimo Wszystko Fundacja Anny Dymnej
|
|
Wiersze uwolnione z szuflad 23. lutego 2006 roku na Scenie Kamrelanej Teatru Śląskiego w Katowicach Karina Bugdał I lustracja pożegnania wymyślili chyba leworęczni frustraci lustrując przebieg słów jednostajnie przyśpieszonych uważaj na siebie tak, będę wywlekać na lewą stronę lustra zmarzłaś nieważne że z metką. nieważne że strona przeciwna powitań to przystanki dworce zdmuchane rozkłady jazdy jak pyłek dmuchawca a płuca marzną to już t e n pociąg więc nie zapomnij dmuchając pomyśleć życzenia. Raport z pękniętego wieku Sylvii Plath nasze klosze zamykają się tuż pod skórą. zagryzają wysuszone szczęki na odłamkach szkła w naszych nadgarstkach. nasze oczodoły odbijają ogień, popielate ślady naszych długopisów sczerniające korę. naszym bogom trzęsie się broda, kiedy z podawanej kaszki ucieka im para. to bezparność chromosomów płci aż parzy. nasze poranki wysuszają sen, wieszają na balkonie. a jednak komunikat w okienku wciąż ten sam, co rano. a ten wieczór to ten sam tylko, tylko późniejszy. i ten sam kod, że tylko spokój może nas uratować. Gdyby trawy mogły mówić Julianowi K. Zakopcie go. Niech już nie słyszy żony Jestem jeszcze niestara niebrzydka mam prawo jazdy przyjaciół mogę być szczęśliwa niech nie słyszy siostry Zawsze miał się za dobrze a same kłopoty podział domu z nim Niech nie wierzy, że potrafi czytać w myślach. Zamknijcie źrenice, w których nie ma blasku, które są obiektywem wbrew woli i bez szans mrugnięć, a chciałyby wierzyć, że tam po drugiej stronie wszystko jest inaczej. Zdrapcie zaschnięty cień jego postaci ze ściany. Grób niech mu będzie lodówką gdzie gaśnie światełko po zapadnięciu płyty. Podobno był blady i szpitalna podłoga ugięła się. Teraz on to tylko Prosto i na lewo od krzyża Więc zakopcie go, nasypcie mu ziemi w zmęczone oczy, nasypcie mu piachu w spierzchnięte usta, zasypcie mu pamięć snem. Rynek Popołudnie, cień pomnika. Mocna herbata rozcieńcza gęsty dzień. Gołąb ogląda morze martwe w fontannie. Mamo czy bezsens to skrót od bezsenności? Ptak wspomina poprzednie wcielenie. Mamo czy gołębie potrafią pływać? Zamknij się już bądź grzeczny bądź cicho Głód staje na jednej nodze i śmieje się gołębiowi w dziób. Człowiek jest wielki ma pałac kultury i chleb w kieszeni myśli ptak. Wiesz mamo zwierzęta myślą mówili w telewizji Fontanna zgasła, gorąc, bezcień. Umiałem kiedyś umiałem pływać, wejdę mogę potrafię, utopię się myśli gołąb. Mamo czy życie jest filmem? No chodź już cicho idziemy Opada komunikacyjna kurtyna autobus zasłania ekran. Słowo ciałem Przy wigilijnym stole połknęłam ość. Karp był zdrowy, płynąłby z prądem, gdyby nie nawaliła elektryczność, zapewniono. Mówiło się dużo, dla zabicia czasów, po których tylko formy gramatyczne. Mówiło się dużo, aż cienkiej siatce próżni popękały uszy. Mówiło się, zagłuszając nietakt zbyt trzeźwych atomów, nijak nie rozmownych, cholera. O narodzinach się mówiło, tych, co to cztery miesiące przed śmiercią (ach, będzie się mówić!) zakładają dwutysięczny temat rozmów. Tych samych, przez które ość w gardle i kamień z serca. Przemówił. Karp był przekrwiony jak czerwone wino. Ale mówiło się. Marta Chlewińska STOS POCIECH "udawaliśmy prawdziwych mężczyzn. Paliliśmy psy i staraliśmy się nie porzygać".W.Wharton poetka, która aktualnie nie pisze zerwała się z łańcucha zostawiła obrożę, smycz i kaganiec. Nie odszczeka .Odczeka. Czasami da się wyprowadzić na spacer ale już nie w pole. To ostatni raz jak mówi że kocha i wypluwa żeton zagryza palce już wyssane z bajek bo właśnie wybrała między maszyną do wierszy a czystą kartką ma bilet ulgowy na życie które się spóźnia do pracy odpuszcza sobie wino jak w pacierzu przyjmuje papierosa. o ogień nie prosi Pętla Wysoki Sądzie od niskich potrzeb czuję się jednak winna drzewo zachorowało na blat cztery nogi i rodzinę gałęziami wczepiając się w niebo uszkodziło ptaki i anioły to ja pokazywałam mu zakazane obrazki Wysoki Sądzie bardzo Wysoki Wysoki Sądzie niech nie dosięgnie cię Twoja wina NIE ZAPISAŁAM CIĘ znowu jestem na wschód. orientowana jak kościół i nie wychodzę z siebie gdy odchodzą wierni. Wyznaję że mnie nie ma .choć znaków szczególnych brak mam usta pełne piachu. to od pocałunku. ogień się szybko wylizał z płomieni dalej dalej wstecz jeszcze się palą po nim papierosy. jeszcze się po nich wdycha dym wiersze się pisze na straty Już wyleciały mi z głowy ptaki w cieplejszą stronę niż myślę i nawet księżyc przestał do mnie wyć bo nie jestem w pełni ---wiesz. słyszę głosy. dochodzą jak poczta przez szparę w drzwiach nie muszę otwierać bo pamięć jest wierszem którego nie czytam Recepta na wiersz Długo stoję w aptece i długo w kolejce i długo przed okienkiem gdy już na mnie kolej podaję receptę na wiersz a miły i uśmiechnięty sprzedawca mówi że teraz można dopasować wielkość plastra do rozmiarów rany Piasek z zamku znam człowieka co płacze przez sen nigdy się nie budzi choć otwiera oczy śni mu się błyskawiczny zamek z piasku i fala narodzin sen się zacina i rozmywa. z życia w życie mówi też,że jest głodny.je jedno-razowy chleb i ma wypieki na twarzy obchodzą go tylko ślady stóp na brzegu dłoni.która próbowała palcem zrobić okno Spisek treści w bramie mierzę puls czyjaś szyja podcięta dekoltem gołębie wypchane okruchami w nocy po drugiej stronie muru ktoś szepcze już znam numer buta podstawianych nóg Nasze mieszkanie nasz dom mógł być nieco lepszym światem odkurzamy fotografie czarno białym okiem wyglądamy na niezadowolonych ,przychodzą coraz częściej prasujesz poniedziałki, wtorki milkną nie dzielę się z tobą, sypiamy osobno nasze mieszkaniemogło być trochę lepszym światłem niż chodnik i dywanik z dziurą w plecach gotujesz mi niespodzianki z liczb, rachunki sumienia telefoniczne Słucham, opłaty za słowa nasz dom chciał być bezstronnym świadkiem okno otwierało się i mnie i Tobie korytarz moje echo w Twoje powtarzał wbijasz gwoździe jakbyś zatkać chciał ścianom wszystkie uszy coś ukrywasz, coś znajdujesz Przeglądam lustra rozmieniam na drobne nasze mieszkanie ogranicza się do Ciebie MOJA KOLEJ sen? w środku nocy kładzie się na torach *** już tylko głaskam świat przez szybę.jak niechciane dziecko które ma utonąć i jeszcze kołyszę się' na wietrze i odstraszam ptaki tak.modlę się o kogoś kto odszedł od śmierci na pewno nie wejdę dwa razy.Ale co to za rzeka lód.tak pięknie skrzypi jak deszcz pod powieką odciski palców i ust zostawiają na księżycu drzewa Kogo podróż dotknie jest już zakażony wiatrem i zdolny jakby do umierania jakby do wypicia kawy .do zjadania fusów do słuchania uchem filiżanki. martwy Nierówno rozłożone tramwaje grzęzną w rowkach świateł pada śnieg tyle kurzu osiadło tej nocy na lampie a szaleńcy? oni wracają uparcie do źródeł wyciągają zatrutą wodę i budują studnie. to wraca gdy się długo trzyma w płucach dym spalonych domów puszczamy chodzimy po wodzie by dojść do huśtawki i unosimy się bez pomocy właśnie opuszczamy swoje ciała ja twoje.ty moje *** Dokument Dokąd chodzę skrótem odkąd chodzę własnymi drogami nie zostawiam śladów częściej przystaję na wszystko ale mniej ufam i nawet słońce oglądam pod światło Widzę Mam czas pewnie zdążę jak każdy żyję przed śmiercią mam dowód nie mam pewności co będzie jutro jeśli przyjdzie Śmierć tej żarówki nie spali drugi raz Stałam zupełnie naga przed deszczem padały spojrzenia ale byłam otwarta i rzeczywiście zmieściło się we mnie wszystko i nawet starczyło miejsca dla mnie to nic czas stanął na ręce naciągam płótno na kamień wywołałam zdjęcia odkąd chodzę tamtym chodnikiem nie spotykam się i nie przyjmuję do wiadomości pytają kim będę kiedy w końcu dorosnę odpowiem i zboczę bo nie ma przeszłości pomyślę i zasnę odkładam żarty na później całą resztę na bok odkąd przestałam się tłumaczyć Odchodzę tak swoją drogą nie ma własnych dróg chodnik biegnie przez ekran cofam wszystko co obejrzeliście cofam wszystko co nie zostało jeszcze powiedziane O Uprawiamy płeć na niskich grządkach niech nic nie wyrośnie z tych chwil mam takie przelotne życzenie a nie spada gwiazda gdzie indziej mały chłopiec właśnie dochodzi i nie na szczyt ale na wierzchołek przysięga będę lekki i łamie słowo gałęziom kończymy nasłuchiwać znowu jesteśmy jak drzewa którym nie spadła korona Tyle o spełnienia i tyle o upadkach Łukasz Gamrot Słowa, sny i nasze obłoki. Na odwrocie kartki wiły się płatki dalii. Kamyku, zmarszczko- bracie nieodgadnionej konstelacji. Spłyń na mnie mgła, gdzieś, między rankiem a niebem. Rosa w płomieniu- niebyłej zimie snu. Kwiaty na szkle Zapragnął żyć w zgodzie z rytmem wiatru. Odległe obłoki miast i muzyka srebra- jego oczy schwytane w chaos. Zapragnął...nagie ogrody zimy w skrzydłach gołębi. Dolina Achoru W ostrym świetle halogenowych słońc, nagie płatki śniegu. Była noc, zawieszona u szyi wtapiała się w ciało. Wrocław, we Wrocławiu zgubiłem moje ulubione kasztany. Zawracam, śmiech na szkle pozostawia wyspy, samotne, ciche wyspy... Kos krzywi swoją smolistą główkę, zapada zmierzch. Ośnieżone sosny śpiewają cichą pieśń, z głębi... A ja dalej się kiwam, z boku na bok, na śnieg. Śnieg jest ciepły, dopóki czerwień we krwi, krew w nas... Anioł, co miał stać za rogiem, cieszy się ciałem jakiejś Amazonki. Kościół wyłania się zza wierzb...nieprzypadkowo płaczących. Nawoływania ptaków w rzece milkną, coraz bardziej, coraz gęściej... Księżyc nie ma prawa do Sabatu, księżyc jest prośbą, prośbą o dzień. Biada temu kto zwątpił, ten znajdzie ukojenie. Lilie kochają stawy, stawy kochają lilie, nad życie. Domy zanoszą modlitwy, za cały, przeogromny, ogród. Witajcie rodacy- tymi słowy zaspokoił całą potrzebę słuchania. A śmiech wciąż stuka, o zamknięte drzwi Achoru. Bać się, to znaczy dopiero wtedy gdy nikogo więcej, gdy nic... Tory, pociągi i chmury- krajobraz ze snu. Białe wagony ciszy- przez dworcowe wrota, przeciekają. Mężczyzna- liście na głowie, oczach, podbrzuszu; szare liście. Śpiew wróbli, jasny wiersz słońca, między piątą a szóstą rano. Czy żaby, oprócz pierwszego krzyku, słyszą coś jeszcze, kogokolwiek... Czy On jest w drżeniu powietrza- między koniuszkami palców a szybą. Czy gdziekolwiek jest? Czy jest? Jest...? Słowa pewnego wiersza Gdyby niebo miało tylko jeden sens... Pomiędzy jest tylko cienka ściana (znużenie i mgła...). Może też gwiazda, może pęknięcie... Gdyby człowiek miał czas, miał czas uwierzyć... Marzyciel "(...)ostatniej jesieni zbrodniczego stulecia." Ryszard Krynicki Wiatr błądzi w Jego gęstych brwiach; zapada noc. Drzewa, delikatnym śpiewem, próbują przepędzić strach. Ocierają rzęsę nieba z łez, rodzą liście, kasztany, szmery. Pan już za długo czeka; nadzieja i cieniutkie schody w dół. Światło księżyca Światło księżyca jest jak cień na wodzie, skrada się. Huk gałązki i ostry śpiew kaczych skrzydeł. Ogień, ogień i szaleństwo w mroku; zaślubiny ciszy z mgłą. Pod ciężarem Jego ukrytych strof, marszczy się brew, zapada zmierzch. Kładka Dwa, wygięte w znak pokoju, ramiona buku gromadzą śnieg. Między sobą a trzema niebiańskimi światami, wyszywają kładkę. Nieregularną, postrzępioną, ze szronu i gwiazd. Ten widok był zawsze inny. Jakby mniejszy, jakby jaśniejszy. Ćwiklice 04.02.2006 Psalmy, psalmy... Jakże często zasmucali go na pustyni, wystawiali na próbę. Dopuszczanie zła, pośród tego wszystkiego, nic nie znaczy. Mimo błagań, mimo łez, mimo naszych stalowych świątyń. Wiatr kreśli koła na piasku, marszczy krew, oślepia. ' W jakiej dzielnicy mieszkała Ta którą nazywali świętą. Ta, która potrafiła zatrzymać... Ta, do której modlili się kapłani Jahwe. Po stokach nadbrzeżnych rumowisk krążyły mewy. I krzykiem co tonął w zbyt krótkiej pamięci ludzi zbliżały się do gwiazd. Czy niepewnym krokiem szepniesz w głąb skalnych pokoi- przepraszam? Czy naprawdę, naprawdę było tak mało latarni by nie zdążyć, na szpulę naszej ręki nie nawinąć siebie?! Mewy, zaklęte w kamienie trącały łodygi gwiazd, szukały obłoku. On był. W dzielnicy niewidomych, w Paryżu. '' Przeglądałem się w korze dębu. Z ogrodu nie było widać ognisk płonących po zmroku. Niepewny czy ona tam stoi, wypuściłem gołębia. Jego lot zapomniał o ojcu i przepadł. W kamieniach- odblasku nocy, ślizgał się po szarych piórach, lizał przystające do warg odcinki karminu. Kot wskoczył na parapet i ruchem łapy strzepnął wszystkie pyłki tego dziwacznego snu, odszedł. Po ośmiu latach od tamtego zdarzenia, zapukała do drzwi ogrodu. Sufit zestarzał się, srebrne pasemka róży, jak popękany dymem obłok, rozszerzyły źrenice. ''' Gdzie jeszcze mógł przepaść Twój zapach? Nie bywałaś wieczorami w parku, więc pamiętać nie możesz zimowego tańca ogni nad głowami i nas, którzy nie wiedząc czy to złudzenie, czy może trakt komet zniżył swój bieg, łapczywie braliśmy w usta co popadnie. Nie mogłaś widzieć naszego strachu, tak ogromnego, że wydał się zimną obojętnością. Było nas mało, bardzo, coraz bardziej. Teraz pytam, gdzie mógł przepaść Twój zapach. W tedy, w tym czasie, gdzie wszystko szarawe, trącało niewiarą i łudzić się zabraniało. Mimo wszystko, gdzie, byłaś. Na przekór My wiemy, my mamy tę pewność, że koniec nadejdzie, bo musi. Ale...może...może...choć ten ostatni raz, moglibyśmy...zgrzeszyć... Sen to czy cień jedynie Moje życie to jak ze snu nagłe przebudzenia. Oddech nabiera barwy ognia i zsuwa się po skórze. Wędruje z zachodem przez cmentarze nagłych uniesień, [topi się we mgle. Ile jeszcze błysków przede mną, ile uderzeń dnia, ile tęsknoty. |
 |
 |
 | ||
 |
||
 | ||